Vlamousse stort zich vol overgave in ieder maatschappelijk gevoelig onderwerp. Racisme, seksisme, feminisme, tekorten in de zorg, religie, bodyshaming, burn-outs, depressies, overbevolking en klimaat-verandering, organiseer er een bijeenkomst over en je kunt er zeker van zijn dat Vlamousse in de zaal zit. Altijd hopend dat er iemand (niet zijzelf) (alsjeblieft niet) opstaat en zegt: ”Jongens, meiden en al daar tussenin, wat zitten we toch in een takketyfusteringzooi met z’n allen, he?” Waarna iedereen elkaar lachend van opluchting en erkenning in de armen valt, samensmelt en er subiet geen verschil meer is tussen wij en zij.
Zo gaat het nooit.
Dus gedoemd tot een zekere existentiële eenzaamheid die ze ook bij elkaar niet weg lijken te kunnen nemen (hoe hard ze ook proberen) (een dat doen ze) ploeteren ze verder door hun heerlijke kut bestaan.
Nodig.'
Ondertussen proberen ze in elke dichtgetimmerde discussie het spleetje te vinden. Proberen ze zo eerlijk mogelijk tegen zichzelf en elkaar te zijn en proberen ze zo nog een hele hoop verder. Die pogingen knallen ze met schaamteloos grappige, vlijmscherpe humor op het podium, voor jou om te aanschouwen en plaatsvervangend voor te schamen.
Om hopelijk zo het gesprek en de harten weer open te breken en elkaar aan het eind van de avond lachend van opluchting en erkenning in de armen te vallen.
prikken in gevoelige plekjes.’
